ชีวิตคือทุกข์...ไม่มากก็น้อย

  ชีวิตคนเราดูแล้วหลากหลายแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
ชีวิตของ  เด็กเล็กๆ อายุ 3-4 ขวบ
ชีวิตของ  คนเฒ่าคนแก่ อายุ 100 ปี
ชีวิตของ  คนยากจน ขอทานข้างถนน
ชีวิตของ  มหาเศรษฐี
ชีวิตของ  คนอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้
ชีวิตของ  คนจบปริญญาเอก
ชีวิตของ  นักโทษประหาร
ชีวิตของ  ผู้ได้รับเกียรติเป็นบุคคลตัวอย่าง
ชีวิตของ  นักเลงการพนัน
ชีวิตของ  ผู้ดีในสังคม
แต่ดูลึกๆ แล้ว ชีวิตของคนเราก็พอๆ กันในความรู้สึก สุข ทุกข์ ดีใจ พอใจ สุขใจ โกรธ น้อยใจ เสียใจ กลัว ฯลฯ
ชีวิตคือทุกข์ ไม่มากก็น้อย
ทุกข์ร้อน ทุกข์หนาว ทุกข์แบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวก็มี แต่คนเราเกลียดทุกข์ กลัวทุกข์ พยายามหนีจากทุกข์ แสวงหาความสุขกันทั้งนั้น ตามสติปัญญาและความสามารถของแต่ละบุคคล หัวใจของมนุษย์ต่างก็เรียกร้อง “ความสุขๆ” กันทุกคน แต่ที่เราหนีไม่พ้นจากทุกข์ เพราะพวกเราอยู่ในท่ามกลางไฟกันทั้งนั้น
ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้
         ไฟ  คือ  โทสะ
         ไฟ  คือ  โลภะ
         ไฟ  คือ  โมหะ
เมื่อเราสามารถดับไฟได้ เมื่อนั้นก็เย็นสงบสุขไฟโทสะร้ายกาจ เป็นข้าศึกต่อความสุข ถอนโทสะเพียงสิ่งเดียวออกจากจิตใจก็จะไม่ต้องต่อสู้กับคนรอบตัว โลกทั้งหมดจะสงบเย็น มีแต่คนน่ารัก มีแต่คนน่าสงสารควรแก่การเมตตา กรุณา