เมื่อเราเป็นผู้ใหญ่ เป็นครู เป็นพ่อแม่ มีลูกน้อง มีลูกศิษย์ มีลูก สมมติว่าเราเป็นพ่อแม่ มีลูก เมื่อลุกทำผิดจริงๆ แล้วเราโกรธ ใจร้อน อย่าเพิ่งสอนลูก สอนใจตัวเองให้ระงับอารมณ์ร้อน ให้ใจเย็น ใจดี มีเมตตาก่อน จนรู้สึกมั่นใจว่าใจเราพร้อมแล้วและดูว่าลูกพร้อมที่จะรับฟังไหม ถ้าเราพร้อม แต่ลูกยังไม่พร้อม ก็ยังไม่ต้องพูด เพราะไม่เกิดประโยชน์
เราพร้อมที่จะสอน เขาพร้อมที่จะฟัง จึงจะเกิดประโยชน์ เป็นการสอน ถ้าเราสังเกตดู บางครั้ง ใจเรารู้สึกเหมือนอยากจะสอนแต่ความจริงแล้ว เราเพียงอยากระบายอารมณ์ของเราสิ่งที่เราพูดแม้เป็นเรื่องจริง แต่ก็แฝงด้วยความโกรธ เพราะยังเป็นความใจร้อน มีตัณหา
ถ้าใจเราโกรธ พูดเหมือนกัน คำพูดเดียวกัน นั่นคือโกรธ
ถ้าใจเราดี ใจเขาดี คำพูดของเราเป็นประโยชน์ นั่นคือสอน
เมื่อเราอยู่ในสังคม สิ่งทีต้องระวังคือ หากเห็นใครทำผิด อย่ายึดมั่นถือมั่นในความรู้สึกและความคิดของตน อย่ายินดี ยินร้าย ใจเย็นๆ ไว้ก่อน พยายาม อบรมใจตนเองว่า ธรรมชาติของคนเรา มักจะมองข้ามความผิดของตนเอง ชอบจับผิดแต่คนอื่น
มองเห้ฯความผิดคนอื่นเหมือนภูเขาใหญ่
เห็นความผิดตนเท่ารูเข็ม
ตดคนอื่นเหม็นเหลือทน
ตดตนเองเหม็นไม่เป็นไร
ปากคนอื่นเหม็นเหลือทน
ปากของตนเหม็นไม่รู้สึกอะไร
เรามักทุ่เทใจ ไปอยู่ที่ความรู้สึกนึกคิดของตนเอง อย่าเชื่อความรู้สึก อย่าเชื่ออารมณ์ อย่ายินดียินร้าย พยายามรักษาใจเย็น ใจดี ใจกลางๆ ปกติเราทำผิดเหมือนกัน เท่ากันหรืออาจจะมากกว่าเขา แต่ความรู้สึกของเรา มักจะรังเกียจเขา และไม่เห็นความผิดของตัวเองเลย น่ากลัวจริงๆ
สังเกตดู คนที่ขี้บ่น ขี้โมโห ว่าคนอื่นทำอะไรไม่ดี ไม่ถูกตัวของเขาเอง คิดดี พูดดี ทำดีไหม...ก็อาจจะไม่ เราเองก็เหมือนกัน เมื่อเราเกิดอารมณ์เสีย ทำใจเป็นกลางๆ ไว้
อย่าเชื่อความรู้สึก
อย่าเชื่ออารมณ์
อย่ายินดียินร้าย
